نگاره سبز

نگاه آرامشم از نگاه توست چشمهایت را نبند کابوس نیزه را تیز کر ده است "; } blogsky.ajax.onCommentSubmitFailure = function(e) { document.getElementById("comment-errors-message").innerHTML = e.error; } blogsky.ajax.onCommentRateBegin = function(e) { switch (e.rateType) { case "plus": var commentRatePlus = document.getElementById("comment-rate-plus-count-" + e.id); commentRatePlus.innerHTML = parseInt(commentRatePlus.innerHTML) + 1; break; case "minus": var commentMinusPlus = document.getElementById("comment-rate-minus-count-" + e.id); commentMinusPlus.innerHTML = parseInt(commentMinusPlus.innerHTML) + 1; break; } } نگاره سبز...

عشق گر اتش به جانم می زند پتک بر این استخوانم می زند تشت رسوایی اگر سر می نهد عیب ما بر بوق عالم می زند باده مست جنونم می دهد نیش بی مهری به جانم می زند بین مردم گر خرابم می کند چوب بر فرق خیالم می زند باک نیست مجنونم و درد می کشم عشق میزان است عیارم می ز نگاره سبز...

طبیعت میمونی گپی وان امروز 

بکنه بدرغه  د عید  نوروز 

سفره وان و سرش هرچی دلت ها 

د آش باقله تاسو پ لوسوز  

زوزه باد شمال بوزی ملیچه 

دو دسماله بوازیموشاد و پیروز

 بیشه تش مغل گله بریژه

بید گلونی و سر .بیه ورخت دوز

شوخی گپیا بوزی کوچکو ولو او 

عاقبت و خیر بایم شاد و پیروز 

شادی د بینمو رختش ننه

بیل سی یک بایمو و یارو دلسوز

نگاره سبز...

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به نام تو مزین روز زیبای بابا را دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین که به قلب مرد نقش بست عشق پاک کبریا را  به خدا که در دو عالم اثر از فنا نبا شد گر به دست مرد افتد غیرت گره گشا را مگر ای سحاب رحمت تو ببار و ر نه دوزخ که نگاره سبز...

بقض ابر و اشک های باران 

شهر را تیره وتار کرده است 

بهار نیامده قهر کرد و رفت 

زمستان سر کار آمده است 

میهمانان همه خیس خیس 

نو روز را شرمسار کرده است 

برکه خالی است ز احساس نی 

قاز هم سفر قندهار کرده است 

کبوتراز بام حرم پر زد و رفت 

جایی دگر سراغ یار کرده است 

لطف ندارد دوست بر من و تو 

که تو را مست و مرا بیمار کرده است 

نگاره سبز...

عید آمد و ما خانه دل را نتکاندیم 

وآن حال که داشتیم  در آن حال بماندیم 

در دام بلا پیله خود را تنیدیم 

پروانه جان را ز پیله نپراندیم 

اصلاح نکردیم دمی باطن خود را 

در کوی سعادت قدمی پیش نراندیم 

یک لحظه به خود نآمده ایم تا که ببینیم 

آتش به مهستان دل خود بنشاندیم 

هر روز در گوشه ای یک جنگ به پا بود 

افسوس که از چشم طمع بخل ستاندیم 

ای ابر کرامت تو ببار سیل به گنداب 

ما بی خردان خود به مقصد نرساندیم 

نگاره سبز...